22.ครอบครัว
"ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อยได้มั๊ยคะ" ...คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อห่อผ้าน้อย
ๆ.... อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ ...คลี่ผ้าที่ห่อออกเพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ เธอกรีดร้อง.... หมอต้องอุ้มเด็กออกไปอย่างรวดเร็ว...เด็กทารกที่เกิดมาไม่มีใบหู...กาลเวลาพิสูจน์ว่าการได้ยินของเจ้าหนูไม่มีปัญหา ...ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอกคือใบหูที่หายไป
...หลายครั้งที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียนแล้ววิ่งมาซบอกแม่...เธอรู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน ....จ้าหนูพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า
"พวกเด็กตัวโต
พวกมันล้อผมว่า ไอ้ตัวประหลาด"
เจ้าหนูเติบโตขึ้น....หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อน ๆ เค้ามีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี
และดนตรี เค้าอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น...แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น...
"ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก" ...แม่กล่าวด้วยความสงสาร
...พ่อของเด็กชายปรึกษากับหมอประจำครอบครัว ..."ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค แต่ใครล่ะจะเสียสละใบหูเพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว .....2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย "ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ
พ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว ....แต่นี่เป็นความลับ"
การผ่านตัดสำเร็จด้วยดี คนคนใหม่เกิดขึ้น
เค้ากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์
เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน...ในวิทยาลัย ...จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น
...ต่อมาได้แต่งงานและทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต ...วันหนึ่งชายหนุ่มถาม ผู้เป็นพ่อ "พ่อครับใครเป็นคนมอบใบหูให้ผม
ใครช่างให้ผมได้มากมาย ...แต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเค้าได้เลยสักนิด"
"พ่อไม่เชื่อว่าลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก ...เรื่องนี้เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว" ...พ่อตอบ
...หลายปีที่มันยังคงเป็นความลับ ...แต่แล้ววันหนึ่งวันที่มืดมิดที่สุดผ่านเข้ามาในชีวิตลูกชาย
...เค้ายืนข้างพ่อใกล้หีบศพของแม่ พ่อค่อย ๆ ลูบผมแม่อย่างช้าๆ
และนุ่มนวล ผมสีน้ำตาลแดงถูกเสยขึ้นจนมองเห็น ..แม่ไม่มีใบหู
ใบหูของแม่ถูกตัดไป.. พ่อกระซิบผ่านลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า เธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้ เธอไม่เคยตัดผมอีกเลย ...ไม่มีใครมองเห็นว่าเธอไม่สวย จริงมั๊ย" จงจำไว้
"สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น
หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรามองไม่เห็น ความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้
...หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรากระทำแล้วไม่มีใครรับรู้ ความรัก บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ"
อ่านบทความนี้แล้วลองกลับมาคิด
..ถ้าพรุ่งนี้เราตายไป...บริษัทสามารถหาคนมาแทนเราได้ภายในไม่กี่วัน...แต่ครอบครัวเราต้องสูญเสีย ...และคิดถึงเราไปตลอด
เราใช้ชีวิตกับการทำงานมากกว่าครอบครัวหรือเปล่า ..เป็นการลงทุนที่ไม่ฉลาดเลยจริงๆ
